FORDEAR
I've received a lot of congratulations from my DEARS.
Thank you so much.
There were so many wonderful smiles in your emails,
and there were so many interesting emails of
people making cakes, celebrating
and taking photos of parties without me.
Right now I'm in hospital on an IV.
"Even on my birthday…?"
somehow it's laughable. Ahahaha.
But I don't mind a birthday like this.
Because I was able to have a wonderful birthday
receiving courage and words of thanks from so many people.
Hospital makes me remember so many things.
The white ceiling I was always staring at as a child
is still vividly burnt into my mind
I guess because that was such a difficult time…
Now, even though I'm looking at the white ceiling, I can see the sky.
It's because I'm living knowing what I must do.
That is true happiness.
No matter how tough it is
No matter how much it hurts
If there is a place they hope to struggle towards, people can walk.
There are those who smile at me in the middle of such a journey.
There is I who can only walk one more step through those smiles.
There is no greater happiness.
It's a life accompanied by pain, for sure.
It's a life burdened by sadness, for sure.
That is why people can be kind, can be strong.
No one can measure how much time they have left
but, this life is limited
therefore, I want to burn in this moment.
"When will those who aren't serious now
ever become serious?"
I whisper these words to myself.
How much longer can I keep pushing on everyone's backs?
Ahaha.
Until my dying day*!!!
Thanks everyone.
GACKT
Credit to:http://amaiakuyume.livejournal.com/157453.html?thread=1253389
ขอบคุณสำหรับทุกๆรอยยิ้ม
FORDEAR
ผมได้รับความแสดงความยินดีมากมายจากแฟนคลับ ขอบคุณมากครับ
มีรอยยิ้มวิเศษสุดหลายๆรอยยิ้มในอีเมล และอีเมลน่าสนใจหลายๆอัน ที่ผู้คนทำเค้ก งานเลี้ยงฉลอง และถ่ายรูปโดยไม่มีผม
ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาล กำลังให้ยาทางเส้นโลหิต
“แม้ในวันเกิดของผมอ่ะนะ?” ยังไงก็ยังหัวเราะได้น่ะ (หัวเราะ)
แต่ผมไม่รังเกียจวันเกิดแบบนี้หรอกนะ
เพราะว่าผมยังสามารถมีวันเกิดที่วิเศษ รับความกล้าหาญ และคำขอบคุณต่างๆจากผู้คนมากมาย
โรงพยาบาลทำให้ผมนึกถึงหลายๆอย่าง
เพดาลสีขาวที่ผมเคยมองเสมอ เมื่อตอนผมเป็นเด็ก ยังคงลุกโชนในความรู้สึกผม
ผมเดาว่านั่นคงเป็นช่วงเวลาที่ลำบาก
ณ ตอนนี้ แม้ผมกำลังมองเพดาลสีขาว ผมเห็นท้องฟ้า
นั่นก็เพราะ ผมรู้ว่า ผมมีชีวิตอยู่เพื่อจะต้องทำอะไร
นั่นคือความสุขที่แท้จริงยังไงล่ะ
ไม่ว่ามันจะยุ่งยากสักแค่ไหน
ไม่ว่ามันมันจะเจ็บปวดขนาดไหน
ถ้ามีที่ ที่เราหวังที่จะต่อสู้ไปข้างหน้า เรายังคงสู้ต่อไป
มีผู้คนเหล่านั้นยิ้มให้ผม ในระหว่างการเดินทางนี้
มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น ที่จะเดินก้าวไป ผ่านรอยยิ้มเหล่านั้น
ไม่มีความสุขใดยิ่งใหญ่กว่า
แน่นอน ชีวิตประกอบไปด้วยความทุกข์
แน่นอน ภาระหนักของชีวิตนั้น เป็นด้วยความเศร้าโศก
นั่นคือทำไม ผู้คนถึงได้อ่อนโยน ผู้คนถึงได้แข็งแกร่ง
ไม่มีใครจะวัดได้ว่า พวกเขามีเวลาเหลือเท่าไหร่
แต่...ชีวิตนี้น่ะจำกัด ดังนั้นผมต้องการที่จะใช้ช่วงเวลานี้
“เมื่อไหร่กันนะ คนนั้น คนที่จะไม่เคยเคร่งเครียด เริ่มเคร่งเครียดแล้วขณะนี้?”
ผมกระซิบคำเหล่านั้นกับตัวเอง
อีกนานเท่าไหร่ที่ผมจะยังสามารถหนุนหลังทุกๆคน?
อ่า....จนกระทั่งถึงวันตายจากกันโน่นแหละ!!!
ขอบคุณทุกๆคนมากครับ
แก็กต์
Translated by Tim-Bless Drawing Gallery
No comments:
Post a Comment