Mirai wa Aranai does!

ช่างเป็นนักเรียนที่เพอร์เฟ็คเสียนี่กระไร เรียนจนอาจารย์จะรีไทร์ชื่อออกไปแล้ว แต่หาได้สำเนียกไม่ zannen does ne>_< พอคิดๆไปมาชีวิตมันก้อตลกฝืดดีๆนี่เอง เดี๊ยนก้อเคยผ่านภาษาต่างประเทศมาสี่ภาษา แต่ว่าทั้งฝรั่งเศส เยอรมัน และญี่ปุ่น บทจะเรียนรูปแบบอนาคต เป็นอันต้องหยุดเรียนกลางทางทุกที ยกเว้นอังกฤษอ่ะนะครบทุก tense เลย^_^

โดปกาแฟเขาช่องไปหนึ่งถ้วยกลาง กะจะปั่นthesisครั้งที่หนึ่งร้อยแปด ตอนนี้ไฟลนก้นอย่างแรง เพราะเพื่อนเดี๊ยนจะdefendพรุ่งนี้คร้า มันช่างเป็นปริญญาโทที่ยาวนานที่สุดในชีวิตเลยนะเนี่ย หาเรื่องแท้ๆเชียว ทำงานเก็บตังค์อยู่ดีๆ บ่นไปเรียนไป ทำงานไป มีชัยไปกว่าครึ่ง ช่วงปีใหม่จะไปดูตลาดกาแฟ ยังไม่เข็ดกับการเปิดธุรกิจโรงเรียนซะงั้น เป้าหมายต่อไปคือร้านกาแฟคับท่าน มีนามว่า "Cafe' de Bless"

ตอนนี้ไม่มีสิ่งมีวิตชิตใหม่ๆเข้ามาในชีวิต มีเพียงป๋า Kimura Takuya เท่านั้น ถ้าเราเกิดเป็นผู้ชายเหมือนป๋า คงจะเจ้าชู้น่าดู หักอกสาวเป็นว่าเล่นแน่ๆ เมื่อคืนไปกินข้าวกับตัวเลขและนักเรียนมา หมาเด็กสองตัวก้อยังซนไม่สร่าง กัดเละเลยรองเท้าชั้น ตัวเลขตั้งชื่อได้แสบมาก ขนุนกับมะนาว ขัดกับขนสีดำกับนำตาลสุดฤทธิ์

งานที่โรงแรมก้อเรื่อยๆ ชีวิตถูกลิขิตมาให้เป็นพนักงานต้อนรับจริงๆ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องกลับไปยืนหลังเคาท์เตอร์ตอนเรียนใกล้จบอ่ะนะ รู้สึกเหมือนว่านั่นคืออาชีพเนื้อคู่ที่พระท่านให้มา ช่วงห้าปีกว่าๆที่ออกจากวงการโรงแรมมาสอนนี่ก้อ เปลี่ยนบริษัทสองแห่งต่อปีเชียวนะ ทั้งนายเยอรมัน ไทย อังกฤษ เดี๊ยนมีมาหมดแล้วคร่า ขาดแต่นายญี่ปุ่นท่าจะยากนะ มันขัดกับนิสัยที่ไม่ชอบกรอบของเราโดยสิ้นเชิง

การกลับไปสีลมหนนี้เจ้าที่ทั้งสองท่านอายุเยอะเอาการแฮะ เป็นที่ที่ถูกชะตาก้อว่าได้ ชาติที่แล้วคงมีอะไรผูกพันกับที่นี่อ่ะนะ บ้านที่สีลมดูมีอายุมากขึ้น คงเป็นเพราะมีตึกใหม่ๆเกิดขึ้นเป็นดอกเห็ดอ่ะนะ ผู้คนก้อไม่เปลี่ยนไปมากเลยเช่นกัน ป๊าดูใจดีมากขึ้น Financial Manager ก้อยังเป็นผู้ใหญ่ที่ให้คำแนะนำในชีวิตได้เสมอ เรารู้สึกเหมือนตามเก็บความทรงจำเลย Deja Vu อะไรประมาณนั้น ก้อที่นี่ได้เจอ Brett อ่ะนะ เลยรักเป็นพิเศษ

ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป แค่ทำงานเก็บตังค์ไว้เปิดร้านกาแฟ สอนเด็กๆคงจะดีนะ ใช้ชีวิตกับวัดและต้นไม้อ่ะนะ
เราเริ่มทำงานมาตั้งแต่อายุสิบแปด จนทำให้ต้องคิดว่าชีวิตในครึ่งหลังที่เหลือ ไม่ควรมีอะไรที่ต้องห่วงที่คิดมาก สักวันเราก้อคงต้องไปอยู่กับแม่ ที่ไหนสักแห่ง แต่ก่อนไปนี่ชิวิตมันแปลกจัง

ทำไมเราต้องเกิดที่เมืองไทยนะ ทำไมต้องเกิดที่อุบลฯ ทำไมต้องเกิดเป็นลูกพ่อกับแม่คนสุดท้องด้วยดิ ดีที่เกิดตอนพ่อไม่มีแรงไปมีกิ๊ก ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นลูกคนเล็กแหงมๆ เลือดกรุ๊ปโอ จมูกแฟบ ติสส์แตกพอๆกับสติแตก อันนี้คิดเอง มีคำถามอะไรที่ทำให้เรามานั่งที่ตรงนี้ ณ เวลานี้นะ และเวลาที่พระท่านทวงธาตุทั้งสี่คืน รูปที่วาดจะอยู่กันยังไงนะ ชีวิตมันว่างเปล่า แต่เราก้อต้องทำงานเพื่อที่จะเลี้ยงเค้าให้ถึงเวลาที่พอเหมาะ

ยังคงเจอซองผ้าป่าเป็นระยะๆ บอกว่าเป็นคริสต์สุดฤทธิ์ ก้อหาได้รอดพ้นจากพี่สาวอิชั้นไม่..คิดมากเลยตู เอาชื่อน้องไปเป็นเกียรติประธานผ้าป่าเฉยเลย พี่สาวตู ยังเวิ่นเว้อได้อีก ถัดจากป๋าคิมุระ ใครจะเป็นผู้ชายที่เราอยากเป็นอีกนะ ไม่ใช่ป๋าไซ้ส์มินิ ไฮโด้ซัง ณ Laruku แน่นอน เตี้ย...พอๆกับเดี๊ยน 155cm ป๋าแก็กต์ก้อสูงไป ป๋าโยก้อน่ารักไป เป็นปริศหนาคาใจ who will be the next?

ประมวลผลออกมาได้ว่าป้าติ๋มแก่แล้ว เพราะหลานน้าจะบวชตอนปีใหม่ช่วยงานแม่เพื่อนสมัยเด็กๆ งานนี้ขอชิ่ง เพราะถ้ากลับบ้านไม่มีกระเป๋าให้ฉีกอ่ะนะ บอกหลานชายสุดเลิฟแล้ว ไฟเขียวคร่า แต่รู้สึกผิดนะ เป็นน้าที่ยังวัยรุ่นไม่หายเลยจริง ยังไม่กล้ากลับไปสู้หน้าพ่อ ถ้ายังเรียนไม่จบ ยกเว้นมีทองสักเส้นไปให้อ่ะนะ แต่ปีนี้ ตูวืดโบนัส เพราะเพิ่งเข้าทำงาน วืดเซอร์วิสชาร์จไปอีกครึ่งหนึ่งใหญ่ๆ ไม่เป็นไรเพราะกับข้าวที่แคนทีน อร่อยสุดฤทธิ์ ทดแทนกันได้

ไม่ค่อยชอบสังคมใหญ่ๆ มันวุ่นวาย มากคนมากความ ขอยิ้มต้อนรับลูกค้าดีกว่านะ ยิ้มวันละแปดชั่วโมงเป็นผลดีต่อสุขภาพ อันนี้เป็นผลงานที่เดี๊ยนวิจัยเองคร่า^_^ คริสต์มาสปีนี้อยากได้อะไร หลังจากปีที่แล้วได้ Bless School and Drawing Gallery มา?ซึ่ง Christmas Eve ปีนี้น้อง Bless จะอายุครบหนึ่งขวบพอดี อยากให้ในหลวงทรงมีสุขภาพแข็งแรง พ่อด้วย แผนเราที่จะเปิดร้านกาแฟสำเร็จ มีตังค์ใช้หนี้หมูออมสิน อยากให้เพื่อนมีสุขภาพดีทั้งกาย และใจด้วยนะ

ท้ายสุดแต่ไม่ใช่สุดท้ายตามประสาคนมันโลภอ่ะนะ เราอยากเจอ Bretto san wa aitai does!อีกสักครั้งอ่ะนะ itsumo aishite yoru ne!

Tomodachi no otanjoobi does!

วันเกิดตัวเลขผ่านไปแล้ว และเค้กปอนด์นั้นก้อโดนเป่าไปเรียบร้อย กะจะเมาซะหน่อยดันเจอหวัดรุมพร้อมทิฟฟี่สองเม็ด....กินแล้วหลับไปสองรอบ ตื่นขึ้นมาอีกที อ้าวเพื่อนกรูหลับซะแล้วอีกวงไม่มีป๊อกเด้งแฮะ ฝ่ายเจ้าภาพเกือบหลับ เลยได้ชวนกันกลับแท็กซี่แบบแท็กทีม เพราะอิชั้นเหลือตังค์ในกระเป๋าสองบาทจะกู้เจ้าภาพมันก้อน่าอายเกินไป ถึงจะเมาฤทธิ์ทิฟฟี่ก้อเถอะ

อาการหวัดก้อดีขึ้นเรื่อยๆ คอก้อไม่เจ็บพอจะร้องคลอเพลงของป๋าๆ Laruku เบาๆได้บ้าง ฉลองซะเลยกับเป็ปซี่แม็กส์คู่ชีพ^_^ เห็นโฆษณา BMW ในทีวีแล้วน่ารักมาก และเจอของจริง คันจริงที่ Show Room พระรามสี่ Millenium Auto รถในฝัน ถ้าได้ถ่ายรูปด้วยก้อดีสินะ ว่างๆก้อเช็คเรทติ้งตัวเองดู มีโรงเรียนก้อแล้ว มีแกลเลอรี่ก้อแล้ว มีกีต้าร์ก้อแล้ว เรียนว่ายนำก้อแล้ว ยังขาดแค่BMWคันเดียว คาดว่าเราจะไปถอยคันเล็กจาก the Mall มาก่อนนะเจ็ดร้อยกว่าบาทเอง ชื้อรถบังคับไปก่อนละกันอะจัดให้ติ๋มเล็กเค้าหน่อยนะ

วันพ่อปีนี้ไม่ได้กลับบ้านหาพ่อ แต่ส่งตังค์กับของที่พ่อชอบไปให้แล้ว เย็นวานนี้เลยได้จุดเทียนชัยถวายพระพรหน้าบ้านที่สีลมกับแขก รุ่นพี่ และรุ่นน้องพนักงานที่นั่น ก้อแฮปปี้ดีกับการกลับไปสีลมอีกครั้ง นายเยอรมันเก่าก้ออยู่แถวนั้นอ่ะนะ รู้สึกเหมือนกับว่า สิ่งดีๆกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิตนะ อย่างแรกเลยคือเราสามารถอยู่กับตังค์วันละ ยี่สิบสี่บาทได้เนียนๆมีป๋า คิมุระ ทะคุยะ เข้ามาอยู่ในบ้านอีกคน

หมึกที่นักเรียนเขียนให้ในวันเปิดโรงเรียนเริ่มจางลง กลายเป็นหมึกล่องหนซะงั้น มันเป็นความทรงจำนะว่านั่นเป็นจุดกราฟสูงสุดครั้งหนึ่งในชิวิต เมื่อมาอยู่กรุงเทพฯได้สิบห้าปีแล้ว ถามว่าต่อจากนี้ความหวัง และความฝันจะเป็นไปในทิศทางใดอีกล่ะเจ้านางน่อย?

อยากเปิดโรงเรียนที่บ้านเกิด ร้านกาแฟด้วย สอนเด็กๆแบบไม่คิดตังค์ สร้างเมรุให้วัดที่บ้านนะ ดูแลพ่อและคนแก่ๆที่หมู่บ้านให้ดีที่สุด ก้อมันได้เกิดมาเป็นชิวิตแล้วนิ สายตาสั้นด้วย โสดสนิทอีกต่างหากครบทุกรส และถ้าไม่มี BMW ก้อไม่เป็นไร ก้อเราเมารถนี่น่ะ แล้วความฝันของอิเจ้ Brett คืออะไรกันนะ? เราจะได้เจอิเจ้อีกมั้ยเนี่ย London กับ อำนาจเจริญ นี่มันห่างกันข้ามทวีปเลยนะ>_<

เรากลับมาทักทายแขกเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง ก่อนที่จะเรียนจบและ กลับไปพัฒนาบ้านเกิด ประโยคนี้ยังโรแมนติคและขลังเสมอล่ะ ตอนนี้ทั้งเจ้าของวันเกิดเมื่อคืนวาน กับแขกรับเชิญ สามสิบสี่ปีทั้งคู่ รวมทั้งไอ้แฟนMan U เมื่อคืนที่มันหลับก่อนจะวืดดื่มเบียร์สิงห์ที่อิชั้นแฟน LiverPoolหิ้วไปฝากเมื่อคืนนี้ด้วย แอบสะใจเล็กๆว้อย หงส์ปีกหักแต่แฟนไม่แพ้ว้อย^_^

เกือบยี่สิบปีที่เป็นเพื่อนกันมา เราก้อมีกันอยู่แค่นี้จริง ช่วยเหลือกันมากกว่าพี่น้องเราจริงๆซะอีก ชาติที่แล้วคงทำบุญร่วมกันมาแหงๆ อยากให้เพื่อนมีความสุขมากๆนะ ทำอาหารอร่อยๆให้เราทานไปจนกว่า เราทั้งสามจะไม่มีฟันเคี้ยวโน่นแล่ะ ขอบคุณสำหรับ ยีนส์ Nobody ตัวโปรดในวันเกิดเราเดือนที่แล้วด้วยนะ Honto ni arigatou gasai masu"_"

หลายๆคนก้อมีชีวิตในแบบที่ควรจะเป็น คือมีครอบครัว มีลูก ส่วนเรามาแปลกแฮะ แต่การที่เป็นโสดก้อดีไปอย่าง ไม่ต้องมีกรรมผูกพันกับใคร มาเดี่ยวไปเดี่ยว แต่ออกจะผิดธรรมชาติไปหน่อยแค่นั้นเอง จะโทษใครอื่นได้ล่ะ ป๋าโยชิกิกับอิเจ้เบรทรับไปเต็มๆ เคยได้ยินมาว่าคนล้านชีวิตนี่ รูปแบบของชีวิตจะไม่ซ้ำกันเลยสักคน แม้แต่คู่แฝดก้อไม่ซ้ำ ท่าจะจริงเอาการ

ตอนนี้ก้อตั้งใจเรียน ทำงานใช้หนี้หมูออมสิน พร้อมๆกับหาทุนเปิดร้านกาแฟจะดีกว่า สักวันคงได้ชงกาแฟให้ เบรทโตะซังดื่มอ่ะนะ Ganbari masu ne!

ภาวะฉุกเฉิน

สองสามวันมานี่ โดนหวัดโจมตีแย่งเสียงหายไปหมด ทิ้งไว้แค่ความระบมในลำคอ เจ็บจัดนักล่ะ ไออีกต่างหากเป็นหวัดครั้งแรกที่มาอยู่ที่โรงเรียนอ่ะนะ ร่างกายเค้าคงจะบอกว่าพักผ่อนมั่งดิ อะไรประมาณนั้น
การทำงานย่างเข้าเดือนที่สามแล้วคับ ความทรงจำเกี่ยวกับการทำงานหวนกลับมาใกล้จะครบแล้ว ชีวิตม้นก้อตลกนะ เหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่าง แต่เราพายเรือไม่เป็นนิ ดังนั้นคงเหมือนวิ่งจ๊อกกิ้งรอบสนามรัชมังคลาฯล่ะม้าง จะพยามทำธีซีสให้จบเร็วๆนะ^_^

รายรับรายจ่ายเดือนนี้ก้อพอตัว ถอยชุดออกกำลังกายได้หนึ่งชุดใหญ่ภูมิใจที่สุด ชุดวิ่งเท่ห์ มีชัยไปกว่าครึ่งตามสโลแกน"สุขภาพดี ไม่มีขาย อยากได้ต้องออกกำลัง....และออกตังค์ซื้อชุด>_<" เมื่อวานมีนักเรียนมาเยี่ยมโรงเรียนมีช็อคโกแล็ตบาร์ติดมือมาฝากด้วย เราเกือบสวมวิญญานเป็นดาวไถไวน์จากสวิสส์ซะแล้ว นักเรียนมีเวลาอยู่เมืองไทยสองเดือน เราคงไปทานข้าวกันก่อนเค้ากลับเยอรมันอ่ะนะ วันเกิดเพื่อนเลิฟยังหาอะไรให้ไม่ได้เลย อยากกลับบ้านหาพ่อแต่เบี้ยไม่อำนวยแฮะ เลยติดแปะอยู่กรุงเทพนี่แหละอยู่ที่โรงเรียนแกลเลอรี่ อ่านหนังสือ ฟังเพลงเวิ่นเว้อตามเรื่องภาระกิจต่อไป หยอดกระปุกรออัลบั้มอิเจ้ Brett ณ ลอนดอน sorecha ishoo desu!